شعر ناب :: ماه برکه نشین

یادم باشد! 2

کلاهش را باد بُرد،

از بس آشیانه به دست داشت

مترسک

یادم باشد!

فایل صوتی یادم باشد! 2
حجم: 2.2 مگابایت

shabaahengaam@

۰ نظر
۰ ۰

سیدمجتبی حسینی

بعد از یک خواب طولانی

همیشه فکر می کردم هر چیزی روزی از یاد می رود.

هر چیزی به جز خودم. چرا که از هر کس، هر فکر و یا احساسی روزی بگذرم، جدا شوم و فراموش کنم، گریزی از خود ندارم.

یک اتفاق ساده اما ماجرای دیگری برایم رقم زد.

در میان کاغذ پاره ها به دست خطی از خودم رسیدم مربوط به گذشته های نه چندان دور که هر چه به ذهنم فشار آوردم معنا و راز و رمزش به خاطرم نیامد. چیزی انگار در من برای همیشه گم شده بود.

پس می شود خودت را هم از یاد ببری!!

ناخواسته به فکر مصریان قدیم افتادم با ابزاری از زندگی روزمره که با خود در گورهای شان دفن می کردند. به ظاهر وسیله ای برای به کار آمدن در دنیای مغرب یا همان عالم پس از مرگ. با جسدی مومیایی شده شبیه خودی که در دنیای مشرق داشته اند.

"بعد از یک خواب طولانی."

اما من می گویم این ها همه نشانه ای ست برای از یادنبردن و به خاطر آوردن ادراک ها. همان مکث های بی سبب اندیشه که احساس محض یک حقیقت تکرار ناپذیر است. فراتر از آگاهی و خاطره. پاره ای از خود که روزگاری بوده و شاید دیگر پیش نیاید. خودی که بخواهد باز با خودش و ادراک خودش باشد.

"بعد از یک خواب طولانی."

یادداشت های «یادم باشد!» را برای همین می نویسم.

هر برگش نشانه ایست. بر درختی در جنگلی تاریک و هولناک.

شاید خواستم از راهی که رفته ام به خودم برگردم.

"بعد از یک خواب طولانی."

shabaahengaam@