ما دو تا

ما دو تا درخت خشکیده کنار جوی آب 

هردومون تشنه ولی چشمه ی ما رفته به خواب

عمریه به پای هم نشستیم و پیر شدیم

هردومون تموم زندگی زمینگیر شدیم

تو طلسم شوم شب افتادیم و در نمیایم

از پس چند تا قدم فاصله مون بر نمیایم

یادمه که اون روزا، اون روز و روزگار قدیم 

زیر خاک ریشه مون و به پای هم گره زدیم

رو تن خسته ی ما زخم هزار جوونه بود

خط یادگاری و شعرای عاشقونه بود

حالا حتی نمیاد فصل خزون سراغمون

بسکی بارون نزده عِین کویره باغمون

سایه هامون دیگه دستشون به هم نمی رسه

شاخه هامون و شکستن بچه های مدرسه

ما دو تا درخت خشکیده، دو دلداده ی پاک

پشتمون خمیده بر بستر تفتیده ی خاک

کِی شه جوی تشنه مون دوباره پر آب بشه 

شب پر از زمزمه ی روشن مهتاب بشه

کی شه باز پرنده ها رو دوشمون لونه کنن

بخونن ترانه وُ باز ما رو دیوونه کنن

ما دو تا درخت خشکیده بَر و همیشه یار 

شوق این همنفسی دلامون و کرده بهار

shabaahengaam@